Pages

A la derecha tenéis un traductor. Eskuinera itzultzaile bat duzue. A la dreta teniu un traductor. À direita tendes um tradutor. To the right have a translator.

Los tres amigos

Amizade a toda proba? Pois si.

Este é, sobre todo, un libro por a igualdade, pero ademais é un libro que fala de amizade, como di na contra capa “...Esa amizade imperecedoira que se forxa na infancia, e que non distingue de razas e crenzas” , e faio da man de tres nenos, Sara, Yusuf y Pedro (xudía, musulmán e cristián) que nos levan ata a Zaragoza musulmá de principios del século XII, cando o rei Afonso I (o batallador) a asedia e conquista.
É un texto ben composto e sinxelo de ler e entender. O vocabulario que trae o final, xunto coas boas descricións, tanto de lugares como de situacións e costumes, fan del un libro altamente pedagóxico sen deixar de ser entretido. Só lle atopo un pero á narración, en ocasións, as xa ditas descricións lastran un pouco o dinamismo da historia, pero isto é moi discutible xa que algúns lectores hanse sentir mellor con elas.

Para fortalecer, e facelo inda máis fermoso, o texto de José Luis Corral (http://es.wikipedia.org/wiki/José_Luis_Corral)conta coas ilustracións de Blanca Bk (http://www.blancabk.blogspot.com). Ilustracións estas co sello de Blanca, liñas moi angulosas e suaves, colores alegres e sobre todo moi detalladas. Gusto especialmente das trazas e expresións faciais, que reforzan os sentimentos que expresa a narración, e os mapas.
É pois en conxunto unha obra moi recomendable, sen moitas pretensións, máis alá da de entreter e ensinarnos algo de historia e de sociabilidade. Absterse todos aqueles que anden na procura dun super vendas, moi recomendable para os que busquen unha historia que lembrar sempre e coñecer un pouco da historia de Zaragoza

FICHA DE PUBLICACIÓN

LOS TRES AMIGOS

AUTORIA------------ José Luis Corral

ILUSTRACIÓN----- Blanka Bk

EDITORIAL--------- Aladrada (http://aladrada.blogspot.com)

COLECCIÓN---------

ANO DE EDICIÓN-2009

PAXINAS-------------32

A PARTIR DE-------6 anos

ISBN------------------- 978-84-92630-29-5


De amizade, historia e cousas por descubrir

Só coñecer as múltiples facetas de José Luis Corral Lafuente, historiador, escritor de novela histórica, presidente da asociaciónde escritores de Aragón... Fai que, elaborar estas preguntas sexa algo complicado. Teño certo medo a perderme na súa extensa bibliografía, que comezou a destacar co seu grande éxito “El salón dorado” ( é o escritor español de novela histórica máis lido)
Así que, ó final, decídome a perderme en xeneralidades.

Colixu: Preguntar por que empezou a escribir poida que sexa unha bobada pero; permítame o capricho:
Por que empezou a escribir?

José Luis Corral: O meu pai contábame historias cando eu era moi pequeno, e fascinoume a súa forma de facelo. Contar historias foi sempre a miña obsesión, e un día decidín escribilas. Así de sinxelo.

Colixu: Todos os seus libros teñen un transfondo histórico, é obvio que a súa profesión exerce unha forte influencia pero Cara a onde se inclina a balanza? sente máis historiador, máis escritor ou ambas as facetas equilíbranse?

José L. C. : Nas miñas novelas históricas intento que haxa un equilibrio entre historia e literatura. Gústame explicar unha época do pasado aínda que sexa a partir da ficción. A miña profesión é a de historiador, pero nunca crin que contra unha historia como tal estea rifada coa boa narrativa. Agora ben, hai que distinguir entre novela e historia, e cando exerzo como historiador non me permito licenzas que si fago cando escribo unha novela. Hai quen di que son como un Jano Bifronte, e que me desdobro como historiador e como escritor. No fondo, considérome ambas as cousas.

Colixu: Moitos lle consideran o pai da novela histórica en España, mesmo por encima de Benito Pérez Galdós que eu, e descúlpeme por iso, persoalmente considero o verdadeiro pai do devandito xénero. Como o ve vostede?

José L. C. : Moitas grazas, pero a Benito Pérez Galdós non lle chego nin á sola do zapato. El foi un xigante da literatura e eu son un simple contador de historias. Si, hai xente que me chama "mestre" (mesmo, e xa é raro, algúns colegas) e considéranme dese modo, pero iso débese a que "El salón dorado" foi unha novela que abriu o camiño da nova novela histórica española, a partir dun esquema: ser fiel e rigoroso co pasado aínda que introducindo elementos de ficción que non o alterasen. Pero nada máis. En España hai varios escritores superlativos -na novela histórica- aos cales os considero os meus verdadeiros mestres, e podo citarlle a Juan Eslava Galán, José Calvo Poyato, Jesús Maeso, Toti Martínez de Lezea, e mozos que teñen unha calidade inmensa, como Margarita Torres -profesora ademais de Historia na universidade-, Santiago Posteguillo ou Luís García Jambrina.

Colixu: Centrándonos xa en "Los tres amigos"Si non me equivoco é a súa primeira incursión na literatura infantil e xuvenil. Pareceulle particularmente complicada? Enfrontouse de distinto modo a este traballo con respecto aos seus outras novelas? Como xorde a idea para este libro?

José L. C. : Bo, hai xa algúns anos escribín un conto titulado "El corazón Rojo" que publicou unha pequena editorial aragonesa. Desde logo, escribir para nenos de 8 a 12 anos é moi complicado, e ademais entraña unha responsabilidade extraordinaria, porque son "personiñas" en formación e todo o que len e perciben pode afectarlles moito. A verdade é que me expuxen o libro como unha escusa para falar de solidariedade, amizade e multiculturalismo, e para iso funme a unha historia ambientada no século XII. A idea do libro era incidir en que a pesar das moitas diferenzas que nos separan aos seres humanos (culturais, relixiosas, etc.), pódense sortear mediante a amizade e o diálogo.

Colixu: Ten intención de repetir experiencia?

José L. C. : Talvez. Desde logo, escribir para nenos é diferente ao que habitualmente fago, pero creo que as persoas que nos comprometemos coa sociedade debemos contribuír a formar ben aos adultos do futuro, e os libros son un vehículo estupendo para os nenos.

Colixu: Comeza o libro coa afirmación:
"Vivimos tempos cheos de convulsións nestes primeiros anos do S. XXI" Non eran tamén convulsos na alta e baixa idade media Española? Somos máis violentos que antes?

José L. C. : Habitualmente acúsase á Idade Media -coma se fose unha persoa concreta- de ser unha época "sucia, escura e violenta", pero como historiador non coñezo un século peor, en canto a guerras, crimes políticos e accións xenocidas, que o "civilizado" século XX. O ser humano, por desgraza, sempre utilizou a violencia para obter privilexios como individuo ou aproveitando o chamado sentimento "nacional e patriótico" para arrastra á maioría a guerras que foron beneficiosas para unha minoría. E aquí, o século XX non ten rival. O que pasa é que nos mostraron unha Idade Media falsa e chea de tópicos. Foron tempos crueis, si, pero nada semellante ao que ocorreu nas dúas guerras mundiais, nos fascismos e totalitarismos e no colonialismo dos últimos cento cincuenta anos.

Colixu: A vista de adulto, a miña, fáiseme un pouco difícil de crer o feito de que en 1118 tres nenos de tres relixións distintas levense tan ben...pero ao terminar o libro dáme a impresión de que quizais pequei de ignorante...Era posible?

José L. C. : Nalgúns períodos da Idade Media a convivencia entre xentes distintas desenvolveuse con bastante harmonía. Nenos xudeus xogaban sen problemas con nenos musulmáns ou con cristiáns nas cidades medievais hispanas; houbo visires -unha especie de xefes de goberno- nas cortes de taifas dos reinos musulmáns da Al-Andalus que foron xudeus, e mesmo cristiáns; o Cid foi "capitán xeral" do exército musulmán do reino de Zaragoza; os foros do século XII aplicábanse por igual a "xudeus, mouros e cristiáns"; en fin, a Idade Media neste país non foi como nola contaron os manipuladores da Historia.


Colixu: Ás veces, e sigo pecando de ignorante, case estou seguro, as detalladas referencias á época parécenme que lastran un pouco o texto. Considéraas tan necesarias?

José L. C. : Talvez, pero como historiador, ás veces, non me podo escapar da miña formación. E nesta cuestión dos detalles nas novelas, os gustos son moi variados. Hai lectores que prefiren imaxinar case todo, e a outros, en cambio, gústalles que lles detalles até como eran os broches dos cintos. Depende do lector.


Colixu: Recoñezo que o libro me fixo chorar, e que o final me encantou. Aínda sabendo que as posibilidades son limitadas (polo feito de cinguirse á historia) Barallou algún outro?

José L. C. : Non; cando escribo unha novela xa sei o que vou facer e como a vou a acabar. Antes de escribir unha soa liña xa teño decidido o final. Porque unha novela debe ser unha obra redonda: inicio, desenvolvemento e final. Si non é así, pode ser literatura, pero non será novela. En "Los tres amigos" o final non podía ser outro.


Colixu: Outro momento do libro que me gusta é o da rendición Foi realmente tan xusto o rei Alfonso I?

José L. C. : Alfonso I foi un rei "sui generis". Si, pactou capitulacions moi xenerosas cos vencidos e dotou a Aragón e a Castela -non esquezamos que tamén foi rei de Castela e exerceu como tal, aínda que boa parte da historiografía castelá obviouno- de foros e cartas poboas que contiñan unhas "liberdades" sen parangón na Europa feudal. Non cabe dúbida que Alfonso I sancionou as "leis" máis "progresistas" (e perdón por esta inadecuada definición para a época) de toda a Europa medieval.

Colixu: O relato é unha invitación á amizade, a ignorar relixións, razas etc. e mirarnos como o que todos somos, persoas, vostede cita a Aristóteles que di "Todos somos cidadáns do mundo" A quen lle regalaría o libro de poder este facerlle ver esa verdade?

José L. C. : Aos que gobernan tendo en conta só o seu propio interese, aos banqueiros desaprensivos, aos empresarios voraces, aos corruptos, aos violentos, aos racistas. Á xente de ben non lle fan falta os consellos do libro, porque saben ben o que deben facer.

Colixu: Xa non lle resto moito máis tempo, só tres preguntas máis. Cre que a literatura infantil debería redundar máis na historia?

José L. C. : Por suposto. A Historia é a memoria colectiva dos seres humanos e aos nenos hai que educalos na aprendizaxe da memoria común para que vaian aprendendo que somos o que somos porque fomos o que fomos.

Colixu: Que visión ten vostede da literatura infantil actual e pasada?

José L. C. : A actual é prolífica como nunca, pero algo falla porque os nenos len moito entre os 8 e os 12 anos, e en cambio deixan de ler desde os 14 en diante; iso quere dicir que estamos a facer boa literatura infantil, pero un mal traballo na formación de lectores futuros. Talvez falte incidir máis nunha progresión correcta nas etapas de formación dos mozos. Queda moito camiño por andar.


Colixu: Por último Podería recomendarnos un libro infantil?

José L. C. : Toti Martínez de Lezea ten varios contos estupendos. Fernando Lalana é un creador de historias para nenos magnífico. E sempre quedan os clásicos: Emilio Salgari, as aventuras dos Cinco, as historias de sempre.

Termino esta entrevista agradecendo a Jose Luís Corral seu tempo “Los tres amigos” fainos querer un futuro mellor, un futuro onde todos vivamos en paz. Está entrevista corrobora ese utópico sentimento de que calquera tempo futuro pode ser mellor e creo que hoxe me acompañase un sorriso.


As imaxes son propiedade e Copyrigth © de Blanca BK e editorial Aladrada por "Los tres amigos" y de Edhasa (http://www.edhasa.es) por "El salón dorado"

btemplates

0 comentarios: